Oris postanowił uczcić 80. rocznicę wyjątkowego sukcesu jednych z najbardziej znanych w świcie lotnictwa polskich śmiałków. I tak powstał limitowany do 1932 egzemplarzy zegarek z charakterystyczną dużą koronką - Big Crown. Ponadczasowa koperta ze stylową tarczą retro nadaje czasomierzowi wyjątkowy klimat.
Oficjalna strona: www.oris.pl
E-mail: [email protected]
Infolinia: +48 71 373 66 19
facebook.com/ORIS.Polska
Sensacyjny sukces polskiego lotnictwa! Polski duet - pilot Franciszek Żwirko i inżynier Stanisław Wigura triumfalnie zakończyli III Challenge. Pokonali faworyzowane załogi z Niemiec i Francji zdobywając pierwsze miejsce w największych zawodach lotniczych świata.
Tego nie spodziewał się nikt. Po problemach z silnikiem i porażce w poprzedniej edycji Challenge Żwirko i Wigura zwyciężają podczas trzecich z serii prestiżowych Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych Międzynarodowej Federacji Lotniczej (FAI). Doskonałe zgranie konstrukcji i technicznej prezycji z umiejętnościami pilotażu przyniosły najlepszy z możliwych rezultatów - pierwszy wynik i najwyższą ilość punktów w łącznej klasyfikacji.
III Challenge odbywał się pomiędzy 12 a 28 sierpnia w Berlinie. Organziatorem był Aeroklub Niemiecki, z uwagi na zwycięstwo niemieckiego zawodnika Fritza Morziska w poprzednich zawodach. Do rywalizacji zgłoszono 67 samolotów, a ostatecznie udział wzięło 43.
Pojawiły się ekipy z 6 państw: Niemiec (16 załóg), Francji (8 załóg), Polski (5 załóg), Szwajcarii (2 załogi) i, po trzyletniej przerwie, Włoch (8 załóg) oraz Czechosłowacji (4 załogi).
Otwarcie zawodów nastąpiło 12 sierpnia 1932 na berlińskim lotnisku Staaken. Zawody składały się z trzech osobno punktowanych konkurencji: prób technicznych, lotu okrężnego wokół Europy oraz próby prędkości maksymalnej.
W skład ekipy polskiej początkowo miało wchodzić sześciu pilotów, startujących na dwóch typach nowo opracowanych samolotów: RWD-6 i PZL-19. Oprócz Aeroklubu RP, pomocy finansowej w przygotowaniu udzielał Departament Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji oraz Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Ostatecznie w skład ekipy weszło 5 samolotów:
nr O1: PZL-19, nr rej. SP-AHH, pilot Bolesław Orliński (mechanik Marian Balcerzak)
nr O2: PZL-19, nr rej. SP-AHI, pilot Ignacy Giedgowd (mechanik Stanisław Kłosinek)
nr O3: PZL-19, nr rej. SP-AHK, pilot Jerzy Bajan (mechanik Gustaw Pokrzywka)
nr O4: RWD-6, nr rej. SP-AHL, pilot Tadeusz Karpiński (mechanik Stanisław Zientek)
nr O6: RWD-6, nr rej. SP-AHN, pilot Franciszek Żwirko (mechanik Stanisław Wigura)
Po zakończeniu prób technicznych - 20 sierpnia - na prowadzenie wysunął się Włoch Ambrogio Colombo (247 pkt), za nim Żwirko, następnie pozostali Włosi.
Drugi etap zawodów - lot okrężny o długości 7363,2 km, na trasie: Berlin - Warszawa - Kraków - Praga - Brno - Wiedeń - Zagrzeb - Postojna (punkt kontrolny) - Vicenza - Rimini - Rzym - Florencja - Bellinzona - Turyn - Albenga (punkt kontrolny) - Imperia (punkt kontrolny) - Cannes - Lyon - Sankt Gallen - Stuttgart - Bonn - Paryż - Deauville - Rotterdam - Dortmund - Hamburg - Kopenhaga - Laholm (punkt kontrolny) - Göteborg - Laholm (punkt kontrolny) - Kopenhaga - Hamburg - Berlin przyniósł zmiany na pozycji lidera. W klasyfikacji generalnej prowadził już Franciszek Żwirko, a za nim był Reinhold Poss.
Ostatni etap zawodów - próba prędkości maksymalnej - odbył się na zakończenie 28 sierpnia. Przeprowadzony był w postaci wyścigu lotniczego na trasie o długości 300 km, który wygrał Niemiec - Morzik. Nie przyniosło to jednak zmian na zwycięskiej pozycji, przypadającej polskiej załodze: pilotowi Franciszkowi Żwirce i mechanikowi Stanisławowi Wigurze. Łącznie uzbierali 461 punktów i zajęli pierwsze miejsce. Zwycięstwo było nie tylko zasługą pilota, wykazującego się w czasie zawodów wielkim kunsztem, ale i polskiego, wciąż młodego przemysłu lotniczego, który zaprojektował samolot o dużych walorach technicznych i wysokich osiągach, dostosowanych do wymagań konkursu.
Tego nie spodziewał się nikt. Po problemach z silnikiem i porażce w poprzedniej edycji Challenge Żwirko i Wigura zwyciężają podczas trzecich z serii prestiżowych Międzynarodowych Zawodów Samolotów Turystycznych Międzynarodowej Federacji Lotniczej (FAI). Doskonałe zgranie konstrukcji i technicznej prezycji z umiejętnościami pilotażu przyniosły najlepszy z możliwych rezultatów - pierwszy wynik i najwyższą ilość punktów w łącznej klasyfikacji.
III Challenge odbywał się pomiędzy 12 a 28 sierpnia w Berlinie. Organziatorem był Aeroklub Niemiecki, z uwagi na zwycięstwo niemieckiego zawodnika Fritza Morziska w poprzednich zawodach. Do rywalizacji zgłoszono 67 samolotów, a ostatecznie udział wzięło 43.
Pojawiły się ekipy z 6 państw: Niemiec (16 załóg), Francji (8 załóg), Polski (5 załóg), Szwajcarii (2 załogi) i, po trzyletniej przerwie, Włoch (8 załóg) oraz Czechosłowacji (4 załogi).
Otwarcie zawodów nastąpiło 12 sierpnia 1932 na berlińskim lotnisku Staaken. Zawody składały się z trzech osobno punktowanych konkurencji: prób technicznych, lotu okrężnego wokół Europy oraz próby prędkości maksymalnej.
W skład ekipy polskiej początkowo miało wchodzić sześciu pilotów, startujących na dwóch typach nowo opracowanych samolotów: RWD-6 i PZL-19. Oprócz Aeroklubu RP, pomocy finansowej w przygotowaniu udzielał Departament Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji oraz Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Ostatecznie w skład ekipy weszło 5 samolotów:
nr O1: PZL-19, nr rej. SP-AHH, pilot Bolesław Orliński (mechanik Marian Balcerzak)
nr O2: PZL-19, nr rej. SP-AHI, pilot Ignacy Giedgowd (mechanik Stanisław Kłosinek)
nr O3: PZL-19, nr rej. SP-AHK, pilot Jerzy Bajan (mechanik Gustaw Pokrzywka)
nr O4: RWD-6, nr rej. SP-AHL, pilot Tadeusz Karpiński (mechanik Stanisław Zientek)
nr O6: RWD-6, nr rej. SP-AHN, pilot Franciszek Żwirko (mechanik Stanisław Wigura)
Po zakończeniu prób technicznych - 20 sierpnia - na prowadzenie wysunął się Włoch Ambrogio Colombo (247 pkt), za nim Żwirko, następnie pozostali Włosi.
Drugi etap zawodów - lot okrężny o długości 7363,2 km, na trasie: Berlin - Warszawa - Kraków - Praga - Brno - Wiedeń - Zagrzeb - Postojna (punkt kontrolny) - Vicenza - Rimini - Rzym - Florencja - Bellinzona - Turyn - Albenga (punkt kontrolny) - Imperia (punkt kontrolny) - Cannes - Lyon - Sankt Gallen - Stuttgart - Bonn - Paryż - Deauville - Rotterdam - Dortmund - Hamburg - Kopenhaga - Laholm (punkt kontrolny) - Göteborg - Laholm (punkt kontrolny) - Kopenhaga - Hamburg - Berlin przyniósł zmiany na pozycji lidera. W klasyfikacji generalnej prowadził już Franciszek Żwirko, a za nim był Reinhold Poss.
Ostatni etap zawodów - próba prędkości maksymalnej - odbył się na zakończenie 28 sierpnia. Przeprowadzony był w postaci wyścigu lotniczego na trasie o długości 300 km, który wygrał Niemiec - Morzik. Nie przyniosło to jednak zmian na zwycięskiej pozycji, przypadającej polskiej załodze: pilotowi Franciszkowi Żwirce i mechanikowi Stanisławowi Wigurze. Łącznie uzbierali 461 punktów i zajęli pierwsze miejsce. Zwycięstwo było nie tylko zasługą pilota, wykazującego się w czasie zawodów wielkim kunsztem, ale i polskiego, wciąż młodego przemysłu lotniczego, który zaprojektował samolot o dużych walorach technicznych i wysokich osiągach, dostosowanych do wymagań konkursu.
Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie znajduje się w miejscu jednego z najstarszych europejskich lotnisk z 1912 roku. Obecnie, w historycznym krajobrazie tworzonego Lotniczego Parku Kulturowego, zwiedzający Muzeum spotykają się ze współczesną techniką lotniczą, z historią awiacji i poznają zgromadzone tu statki powietrzne.
